Ulebelters in beeld: vrijwilliger Mieke Tigelaar

Ontmoet de Ulebelters! Plantenfluisteraar Mieke Tigelaar is vrijwilliger achter de receptie én in de tuin. Ze woont sinds negen jaar met haar man in de binnenstad van Deventer, in een appartement met uitzicht op de IJssel. Het is heerlijk om alles dichtbij te hebben, maar ze nam zich ook meteen voor: zodra ik stop met werken, ga ik iets buiten doen. In 2021 was dat zover: na 40 jaar bij een bankverzekeraar (waarvan de helft in de verzekeringstechniek en de ander helft in de IT) ging Mieke met pensioen. Achter de geraniums zitten was er niet bij: ze deed mee aan een NL Doet-dag bij de Ulebelt om de sfeer te proeven en meldde zich vervolgens aan om vrijwilliger te worden in de tuin. 

Groene vingers

De maandagochtend van Mieke is gereserveerd voor het tuinteam; je vindt haar dan met haar handen in de aarde. Mieke heeft veel tuinervaring en onderhoudt haar eigen stuk Ulebelt-tuin. ‘Maar iedereen kan hier tuinvrijwilliger worden. Je hoeft geen groene vingers te hebben, mensen zonder tuinervaring krijgen gericht opdrachten. Je kunt zelf aangeven waar je behoefte aan hebt.’ Ze stort zich momenteel op de zoo-tuin en is van plan daar een speurtocht aan te leggen met planten met dierennamen, zoals ezelsoor en daslook. 

IJsjes, ijsjes, ijsjes!

Ook bemant Mieke op vrijdagmiddag de receptie. ‘Een jaar geleden dacht ik: kan ik er naast het tuinteam nog wat bijdoen? Zo kwam ik bij de receptie terecht.’ Waar bestaat haar receptiewerk dan precies uit? ‘IJsjes verkopen!’, roept Mieke. ‘Als kinderen hier binnenkomen en de vriezer zien, gaan ze los.’ Daarnaast neemt Mieke de telefoon op, ontvangt ze bezoekers, opent ze de post en verricht ze wat schoonmaakwerk. ‘Vanaf 18 mei ga ik elke zondagmiddag receptiedienst draaien. Het is in het weekend altijd gezellig druk op de Ulebelt en dan is het natuurlijk zonde als het Ulecafé dicht is. Op deze manier kunnen we op zondagmiddag ook lekkere ijsjes en koffie aanbieden aan onze bezoekers. Het zou te gek zijn als we ook een vrijwilliger vrinden voor de zaterdagmiddag, zodat we elke dag open kunnen!’

De zon op je kop

Hoe bevalt het haar om Ulebelt-vrijwilliger te zijn? ‘Heel slecht!’, lacht ze hard. ‘Nee hoor, ik vind het erg leuk, vooral de diversiteit aan mensen. Het lekker aanklooien in de tuin, de zon op je kop, een babbeltje maken met bezoekers, de variatie is leuk. Binnen het tuinteam kunnen we vreselijk met elkaar lachen, we nemen elkaar flink de maat!’ 

Haar droom voor de Ulebelt gaat – hoe kan het ook anders – over de tuin: ‘Het zou zo leuk zijn als we weer échte thematuinen kunnen creëren. En daar dan meer bekendheid aan kunnen geven, zodat je groepen kunt uitnodigen, bijvoorbeeld via verzorgingshuizen, die de tuinen komen bekijken onder het genot van koffie en cake. Heerlijk.’ 

We sluiten af met een vrij bijzonder weetje: Mieke kan niet tegen de geur en smaak van rijpe bananen. ‘Als ik ineens opsta en ergens anders ga zitten, is er een grote kans dat er naast mij een banaan gegeten wordt’, grinnikt ze.